Een alinea vol vraagtekens

Ik hoorde op de radio een item over het toegankelijk worden voor iedereen van een test om een ongeboren kind te beoordelen op het syndroom van Down. Het ging om een bloedtest die 99% uitsluitsel geeft, en die in IJsland er al bijna voor gezorgd heeft dat Down uit de samenleving is verbannen. Verbannen. Als je het zo zegt, en daar komt het eigenlijk op neer, dan klinkt dat gelijk heel eng. Alsof er geen mongolen (downsyndroom) in de samenleving mogen zijn. En alsof je mongolen (scheldwoord) uit de samenleving kunt bannen.

Ik weet dat vrijwel elke ouder hoopt op een gezond kind. En dat als het kind het syndroom van Down heeft, men even moet slikken. Maar dat dat van korte duur is en men houdt van het kind, ongeacht welk syndroom. Dat men het van tevoren wil weten kan ik me ook nog voorstellen. Maar als je dan besluit om het te aborteren, dan doe je dat voor jezelf, niet voor het kind. Hoewel we ook niet ouders een schuldcomplex moeten aanpraten, het is erg zwaar om voor een down kind verantwoordelijk te zijn. Maar het is wel een volwaardig kind. En laten we niet vergeten dat als het kind met het downsyndroom er eenmaal is,  geen ouder hem nog zou willen ruilen voor een ander kind.

Als in IJsland het syndroom van down uit de samenleving wordt verbannen, zegt dat dan iets over de samenleving, of over de ouders? Of over medici? Of zijn medici en ouders de samenleving? Moeten we alles wat medisch mogelijk is ook maar in de praktijk toepassen of zijn er grenzen? Kun je het ongeboren kind straks ook testen op intelligentie? Kun je het VMBO kind laten aborteren en doorgaan tot je een VWO kind hebt verwekt? Dan voelen we het probleem al aankomen. Wie gaat dan het uiterst belangrijke VMBO werk opknappen? Robots die door de VWO kinderen zijn ontwikkeld? En uiteindelijk, als we 1000 jaar verder zijn en er is een maakbare samenleving, is die dan nog één cent waard? Of gaat het zo geleidelijk dat we het niet merken er ineens in beland zijn? Zoals we nu ook al zijn waar we zijn? Een alinea vol vraagtekens.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

13 gedachten over “Een alinea vol vraagtekens”

  1. Goeie vragen en het gebeurt al op andere gebieden. Dwz als ouders weten dat er iets erg mis is dan kan er besloten worden tot een ingreep. De vraag is alleen; is het syndroom van down zo’n ontzettend drama waar je de samenleving en/of de ouders tegen moet beschermen? Zelf denk ik van niet.

    Toevallig keek ik vanavond het 2e deel van de Yangtze rivier. Echt een dikke aanrader. Daar werd en-passant even genoemd dat er een mannenoverschot in China is. Door de 1-kindspolitiek van de afgelopen decennia zijn er 50 miljoen mannen meer dan vrouwen. Of simpeler gezegd op circa 50 miljoen kinderen is abortus gepleegd omdat zij een vrouw waren. En als je als ouders maar 1 kind mag hebben. dan kiezen ze voor een man en wordt de eerste vrouw dus niet geboren. Die kinderen mankeerden niets.

    En ja, dan ik. Ik heb niet eens kinderen, misschien is dat nog erger. 😉

    Like

  2. Ik zag ooit eens een uitzending over een 19 jarige jongen met het syndroom van Down, zo eentje waarbij je het praktisch niet merkt behalve dan het typische “down gezicht”. Toen de ouders aan het woord kwamen spraken die over hem alsof ze op begrafenis moesten, zo treurig. Ze hadden destijds niet eens een geboortekaartje verstuurd maar later op het geboortekaartje van zijn zus een tekst zoiets als: ‘helaas pindakaas, we zullen het ermee moeten doen’, laten plaatsen.
    Dus wat jij daarboven beweert geldt niet voor iedere ouder, helaas.

    Like

    1. @Eva: Ik wilde er vooral mee aangeven hoe mensen op dit soort zaken reageren. Die 1-kindspolitiek was er niet op gericht om vooral jongens te krijgen, dat was een vervelend bij-effect door hoe de bevolking er mee om ging. Die 1-kindspolitiek was er vanwege de overbevolking aan de oostkant. In het deel tegen Mongolië waren 4 kinderen toegestaan. Het is inmiddels alweer wat jaren afgeschaft, maar de gevolgen als het mannenoverschot zijn daarmee nog niet direct opgelost. Een 2-kindspolitiek heeft overigens hetzelfde effect. Als dan de 2 een meisje is, dan wil een deel van de bevolking die ook niet hebben en wachten ze net zo lang tot de 2e een jongen is.

      Like

        1. Geen idee. Volgens mij hebben ze inmiddels wel zo goed als gelijke kansen. Behalve misschien die op het platteland? Dan leveren de mannen weer meer geld op en is het pensioen van de ouders verzekerd?
          Ik viel pas vorige week bij de 2e aflevering in. Misschien weer Ximaar het?

          Like

  3. “Kun je het VMBO kind laten aborteren en doorgaan tot je een VWO kind hebt verwekt?” Ja… die vraag baart zorgen. Ik las vandaag een artikel over dat wetenschappers opgetogen waren dat ze DNA kunnen ‘vermaken’. Dus lelies naar rozen kunnen laten ruiken en dergelijke verontrustende dingen. Je vraagt je af wat de grens is. Of kan zijn.

    Like

  4. Eigenlijk durf ik me daar niet over uitspreken. Ik heb geen ervaring met mensen met Down. Ik weet niet wat het inhoudt en wat hun toekomstperspectieven zijn.

    Ik weet wel dat in de natuur de beslissing uiteindelijk bij de moeder ligt. Dus ik ga zeker ouders die die beslissing nemen niet scheef bekijken.

    Maar één ding is zeker, het is iets persoonlijks en niet iets dat in een wet dient gegoten te worden.

    Like

Zegt u het maar

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.