Ik weet, helemaal optimaal was mijn opvoeding niet. Tenminste niet in de zin dat het me voorbereidde op het huidige bedrijfsleven. Hetzelfde geldt voor mijn opleidingen. De laatste waren op kennis gericht, maar de eerste waren een deel van de opvoeding. Je werd geleerd bescheiden te zijn en daar had ik al talent voor. Bescheidenheid siert de mens werd vaak gezegd maar tijden zijn veranderd. Bescheidenheid is geen eigenschap waar je het ver mee schopt dus zul je jezelf goed moeten verkopen. En daar ligt niet mijn kracht, ik kan mij niet beter verkopen dan dat ik ben. Wel kan ik goed aangeven wat men aan mij heeft en wat ik wel en niet kan. Ik heb een aardige opleiding maar dat was allemaal in de avonduren dus ik spreek nooit over mijn “studententijd” Ik denk nog steeds dat als iemand zegt dat hij moet afstuderen, dat het dan een universiteit betreft. Maar dat is hopeloos ouderwets van mij.
Mij kwam een sollicitatie onder ogen van iemand die ik ken, de studie was HBO commerciële economie, wat bij mij een van de vakken was toen ik SPD deed. Ik vond het het minst boeiende vak wat erbij zat en ik was blij dat ik er met een zes vanaf was. Deze persoon introduceerde zich bij het bedrijf als “jonge econoom” en ik schrok daarvan. Zonder te willen pochen denk ik veel meer van economie te weten dan hij, maar ik zou mijzelf nooit econoom durven noemen. Ik denk niet dat hij ooit van Keynes gehoord heeft. Misschien hoort het erbij tegenwoordig maar ik heb een ingebouwde angst om niet waar te kunnen maken wat ik zeg. Daarom ben ik het boekhoudersniveau nooit ontstegen, al heb ik ook prachtige titels op mijn werk, maar in het Engels klinkt het al gauw goed. Ja, dat is mijn probleem, zelfs de titel die ik kreeg bij mijn laatste opleiding heb ik nooit gebruikt. Dat is geen valse bescheidenheid maar ik noem mij na twee jaar uit het vak te zijn, geen belastingdeskundige meer. Straks gaat men mij nog moeilijke vragen stellen.
Nee, mijn jeugd bereidde me in die zin niet goed voor op wat komen zou. Ik durf nog net een logje met “ik” te beginnen, maar geleerd is me dat niet. Maar goed, het is onzin om het op de vroegere tijd te gooien want zat leeftijdsgenoten hebben er geen last van. Het is gewoon de combinatie opvoeding, karakter en houterigheid die van mij geen snel en hard pratende salesmanager heeft gemaakt. Maar mijn twee jaar jongere directeur stond vandaag bij het stoplicht voor me in zijn BMW 5 serie en ik tikte hem even zacht aan met mijn Renault. Hij keek verbaasd om. Daarna stoof hij weg op de snelweg maar ik hield zijn bumper vast tot hoogst illegale snelheden. Daarna belde hij me op om te zeggen welke snelheid hij zojuist op zijn teller gezien had. (Beiden midlife crisis) Ik zat er net wat onder maar ik doe het met ruim 80 pk minder, toch kan ik in de slipstream goed meekomen. En zo is het in de praktijk ook. Hij heeft zijn typeplaatje laten verwijderen omdat bij hem de nadruk op het merk ligt, bij mij ligt de nadruk meer op het typeplaatje en niet op het merk. Een nuanceverschil maar de resultaten zijn hetzelfde. U ziet, in de auto ben ik wat minder bescheiden. Ik zou mijzelf daar, in de beslotenheid van een staal en glas, zelfs een jonge econoom durven noemen.
Mack 
Mooi !!
LikeLike
Ja, maar hoe moeten mensen die zelf onderwijzer zijn geworden je nu ook voorbereiden op het bedrijfsleven? Niet dat onderwijzer een minderwaardig beroep is, integendeel, ik vind ze vele malen nuttiger dan menig manager, maar dan nog: wat weten die mensen van het leven buiten dat van onderwijzer?
LikeLike
Laurent, dat is dus een vraag die ik niet kan beantwoorden. Ik denk dat onderwijzers het nog wel aardig doen, maar ik weet niet precies waar dingen fout gaan en mensen dat geblaat over zich krijgen. Ik heb een vermoeden dat het sterk met de heer de Mol c.s. te maken heeft. Het bedrijfsleven is daar niet mee gediend. Je kunt blaten een tijdje volhouden maar er zal uiteindelijk ook gepresteerd moeten worden. Degenen onder de managers moeten tenslotte het salaris van de manager en zichzelf verdienen.
LikeLike
Ja, maar het zijn ook de managers die die salarissen bepalen. Er zijn goeie managers daar niet van, maar het prestige en salaris van die banen trekt teveel mensen met de verkeerde motieven aan.
LikeLike
Ik wil trouwens ook weer niet té denigrerend doen over de functie van manager, want zelf zou ik hetniet willen zijn.
LikeLike
Er zijn er die zo weg kunnen, merk je niks van, en er zijn goeie die ook rotzooi voor je opruimen en die een goed salaris voor jou bepalen.
LikeLike
Een briljante pointe. En wat bescheidenheid betreft. Klopt. Dat is een euvel van de opvoeding van met name mijn generatie geweest, waardoor snoevende corpsballen met hun netwerk van vriendjes dat ze op de soos hadden opgedaan, het in onze tijd vooral voor het zeggen hebben gekregen. Was ook vaak treurig, hoewel de kans op niveau en beschaving toch iets groter was dan in de tegenwoordige tijd, waarin je niet meer betrapt hoeft te worden op algemene ontwikkeling, laat staan dat je je moers taal fatsoenlijk kunt spreken, schrijven en spellen. Het is inderdaad nog alleen de branie en de grote bek plus een minimum aan zelftwijfel die er toe doen. Met dank aan het instrument van het assesment waarin presentatie en performance op dat ene moment van doorslaggevende betekenis zijn. Daar heeft HRM volledig gefaald en is in zijn eigen modebesef compleet doorgeslagen.
LikeLike
Rob: Dank je. Het netwerk is nog steeds het wapen als je zelf geen kwaliteiten hebt. We mogen nog van geluk spreken dat een bedrijf om geld gaat, om echt geld, dat verdiend moet worden en dat niemand graag uitgeeft als het van zichzelf is. Zodat een en ander zich wel moet corrigeren op den duur. Je kunt namelijk niet jaren doorgaan met mensen die slecht presteren.
LikeLike
Bescheidenheid deugt ook niet. Zelf ben ik er mee opgevoed. Mijn ouders hadden vrijwel niets behalve een lagere school doorlopen. Zij moesten bescheiden zijn en hard lichamelijk werken om bij een baas kans te maken op een baan met wat loon. Dat straalde naar de kinderen af waarbij de kerk (die eigendom was van een grote ondernemer) bescheidenheid evenzeer flink aanprees. Bescheidenheid zorgt er echter voor dat je niet goed uit de verf komt en je niet serieus genomen wordt binnen een bedrijf. Dus kreeg ik daar van collega’s te horen dat ik niet zo bescheiden moest zijn en met mijn ervaring en kunde recht had op aanzienlijk meer loon.
Toch wilde ik dat loon niet omdat ik dan ook een andere leidinggevende functie zou krijgen, waar ik geen zin in had. Voor het bedrijf was het wel beter geweest als ik die functie had aanvaart. Nu schoven mindere en vooral onbescheidenere personen me links en rechts voorbij, maar kon ik deze figuren niet serieus nemen. Kortom bescheidenheid verziekt de verhoudingen en is net waarschijnlijk net zo waardeloos als onbescheuidenheid.
LikeLike
Bescheidenheid is een deugd. Dat zou niet verlaten moeten worden omdat je links en rechts ingehaald wordt door blaaskaken.
LikeLike
Ik las gisteren nog een referentie van iemand die die over mij geschreven had voor een baan waarop ik gesolliciteerd had, en die vond dat ik soms ook wat te bescheiden was.
Je mag je best bewust zijn van je kwaliteiten en die naar buiten brengen, vind ik ook. Ximaar heeft het goed beschreven. Maar je bewust zijn van je kwaliteiten betekent ook dat je de beperkingen ervan kunt zien.
LikeLike
Ik begrijp dat niet Laurent, iemand met kwaliteiten en bovendien bescheiden ziet er uit als iemand die het niet nodig vindt zichzelf te ‘verkopen’. Iemand die hoog opgeeft van z’n kwaliteiten daarvan zou ik juist de kwaliteiten met een flinke korrel zou nemen.
LikeLike
Zout, zou ik met een flinke korrel zout nemen.
LikeLike
Dat ben ik met je eens Dhyan, je moet je kwaliteiten inderdaad naar buiten durven uitdragen. maar blijkbaar doe ik dat nog niet altijd in voldoende mate. Alhoewel ik de betreffende intercedent blijkbaar er wel van overtuigd heb dat ik dit project aan kan, want ik mag op gesprek 🙂
LikeLike