Vanavond wilde Linda de documentaire Nachtvlinder zien, over een jonge vrouw die ongeneeslijk ziek was en zichzelf op haar verjaardag op euthanasie trakteerde. Ik voel nooit zoveel voor dat soort dingen om twee redenen. De eerste is dat ik vind dat je eigen leven al emotionele momenten genoeg heeft dus waarom zou je het leed van vreemden op je schouders nemen, en ten tweede ben ik nooit zo kapot van mensen die van hun uitvaart een feestje maken. Maar ik stemde in. Het begon al goed, met Amsterdammers die toeterend in de rouwstoet reden omdat Priscilla, de nachtvlinder, dat zo had gewild. Ik denk altijd dat Amsterdammers allemaal hetzelfde zijn: alleen geïnteresseerd in de naaste omgeving, een grote bek en een hart van goud, hetgeen zich uit in types als tante Leen, André Hazes, Koos Alberts die allemaal driehoog achter geboren zijn, schat.
Priscilla leek me geen schatje maar ook weer wel. Op jeugdige leeftijd was ze haar moeder verloren aan een slopende erfelijke ziekte, die zij zelf ook bleek te hebben. Ze was duidelijk een sloerie geweest, maar vertelde in het hospice dat ze nooit kinderen had gewild omdat zij haar ziekte zou kunnen doorgeven, en zou ze dat niet doen zou het kind hetzelfde moeten doormaken als zij, het al vroeg moeten missen van je moeder. Daarom zag ze niks in langdurige relaties en ruilde ze dat gemis om voor het nachtleven van Amsterdam. Op de avond voor haar geplande dood werd er in haar stamkroeg een afscheids- en verjaardagsfeest gegeven, waar ze nog bij kon zijn en waar ze zelfs zenuwachtig voor was. Het werd een spetterend einde, met huilende meisjes door het feestgedruis heen.
De volgende ochtend, op haar verjaardag kwamen haar naaste vrienden en familie afscheid nemen. Ze wist het nog steeds zeker. Een paar uur later kwamen drie huisartsen binnen. De euthanasie werd voorbereid. Ze ging naar haar moeder, daarvan leek ze overtuigd. Het volgende moment in de documentaire was ze gestorven, ze lag in een prachtige paarse jurk op haar bed, haar leven en dood zelf geregisseerd. Ze had in de interviews al iets liefs over zich, nu ze dood was deed ze me aan Doornroosje denken. Ze was gelijk geworden aan elke andere dode en kon zich niet meer onderscheiden. Ik kon het niet meer zonder tranen aanzien. Normaal doet alleen mijn keel zeer, maar dit was me te veel. Ik had respect gekregen voor deze vrouw. Respect voor iets waar ik helemaal niks mee heb, namelijk het vieren van de dood omdat het leven een feest was. En nog steeds heb ik daar niks mee. Ik kan er ook niks mee. Als ik verdriet heb vier ik geen feest, klaar. Dan ben ik ernstig of huil ik, maar dat is slechts mijn manier.
Mack 
Mijn reactie pakte niet, dan maar overnieuw. Ik kijk niet naar dit soort tranentrekkers. Ik heb er niets mee. Wat je zegt in je eerste alinea, in je eigen leven en van de mensen om je heen is al genoeg drama. Alles wordt maar op tv geplempt. Waarom moet je daarvoor respect hebben? Omdat ze haar eigen 15 minutes of fame opeist, zij het postuum? Of omdat ze op haar eigen manier met haar dood omgaat? Dat doet toch iedereen? Het is een grote egoshow op tv, dat doen ze maar zonder mijn applaus. Vanavond ging hij bijvoorbeeld na het nieuws uit. Er is meer in het leven dan tv.
LikeLike
Strikt genomen heb je gelijk. Ik vond het ook niet een bijzonder goede documentaire over voorlichting over euthanasie. Het was misschien een egoshow, dat wel, maar ze had een leuk ego vond ik. En waarom je daar respect voor moet hebben? Dat hoeft niet, ik had het. Niet gemotiveerd, het was er gewoon.
LikeLike
Ultieme aanstellerij en aandachttrekkerij. Het einde van een leven is een definitief afscheid. Wat valt daar aan te vieren? Waarom moet daar een feestje van worden gemaakt? Kennelijk omdat het bepaalde mensen in de kop is geslagen en men zich daarom zo nodig moet en wil onderscheiden. Mag ik het ziek noemen en tegelijk niet (willen) begrijpen? Je verwacht toch zeker niet dat als mijn zieke vrouw op haar einde loopt dat wij met onze dochters nog eens een feestje gaan bouwen als we verdrietig zijn omdat we haar gaan missen?
LikeLike
Dat mogen ze zelf bepalen en bedenken Rob. Mij stoort het alleen dat we dat krijgen voorgeschoteld op tv. Dat daar kostbare zendtijd mee gevuld wordt. Mij interesseert het niet hoe willekeurige anderen hun einde invullen, en ik heb geen respect voor het feit dat mensen daar een tv ploeg bij willen. Heeft het pas betekenis als het in miljoenen huiskamers te zien is geweest?
LikeLike
Even los van wel of niet op tv, zeg je alles hierboven alsof het rechtstreeks uit mijn eigen gedachten komt.
Ik heb het wel gezien omdat men het erover had op Facebook, maar ik zal dit soort dingen voortaan niet meer kijken. Ik kan er niet goed tegen. En hoewel ik er wel van leer niet meer zo bang te zijn voor de dood, spookt het nu wel constant door mijn hoofd allemaal.
LikeLike
Dat sterven in het openbaar is ons voorgeleefd door de vorige paus. Nee, ik bedoel de voor-vorige paus, hoe heette hij ook al weer. Die heeft er weken over gedaan en echt christelijk geleden.
LikeLike
Je hoeft het toch niet precies zo te doen? Trek dan geen paarse jurk aan als het zover is. Verder geen mening, tv is toch niet aan mij besteed.
LikeLike
Mooi Mack! Ik heb het niet gezien maar dat is alleen maar omdat ik niet wist dat het er was. Ik kijk graag naar dit soort programma’s omdat ik het boeiend vind om te zien hoe andere mensen omgaan met de grote en kleine thema’s in onze levens.
Ik vind mensen en menselijk handelen sowieso boeiend, ook als het afwijkt van mijn eigen visie. Zo vind ik het ook interessant dat televisieprogramma’s nog altijd zoveel weerstand oproepen bij mensen die ze niet gezien hebben en er ook niet naar willen kijken 🙂
LikeLike
Pauline, dat kan, dat het karakter van een programma weerstand oproept, en ik er dus niet naar kijk. De exacte inhoud beoordeel ik niet, ik vind het al erg genoeg dat het bon ton lijkt te zijn dat iedereen met zijn hele hebben en houden op het scherm verschijnt. Ik kijk heel selectief. Iedereen kijkt maar waar hij naar kijken wil, het is een vrij land. Maar ik kijk wat er komt en ik denk: nee, geen behoefte aan! De tv staat dus weinig aan, want er is weinig goeds te zien.
LikeLike
Kunnen ze niet een programma maken over iemand die altijd en overal haar mening maar opdringt? Ik weet wel een goeie hoofdrolspeelster. Zucht
LikeLike
Ik heb het ook gezien. Het zou niet mijn stijl zijn, maar ik vond het net als Mack wel indrukwekkend.
LikeLike
Ik vond het prachtig. IJzersterk hoe ze haar leven strak heeft gepland, al leek ze misschien een fladderaar. Maar ze wist precies wat ze wilde en hoe en dat is ook zo gebeurd. Ik heb niks met realitydingesen op TV, maar ik heb er ook geen oordeel over. Iedereen vult zijn leven en dood anders in en als ik ’t niks vind hoef ik niet te kijken. Ik heb wel gekeken en deze vrouw raakte mij.
LikeLike