Het bericht van de vermissing van de twee jongetjes en hun vader die zichzelf heeft gedood houdt waarschijnlijk iedereen wel bezig. Hier aan tafel hadden we het er ook over en Hans begreep het niet zo. “Ik snap niet waarom die meneer zichzelf heeft doodgemaakt,” zei hij eerst. Wij zeiden dat we dat ook niet wisten, maar dat sommige mensen in de war raken en dan zoiets doen. Je moet toch iets antwoorden. Je gaat toch niet depressiviteit bespreken met een kind dat nog geen acht is, als dat niet echt nodig is. Of dat sommige mensen heel weloverwogen de hand aan zichzelf slaan. Maar dat het lot van de jongetjes er niet best uit zag zat hem helemaal niet lekker. “Waarom maakt hij dan zijn eigen kindjes dood?” Wat moet je daar nu weer op antwoorden? Iets met boeven die stout doen en sommige ouders doen dat ook. “Maar jullie zouden dat toch nooit doen?” Linda pakte Hans even vast en zei op een toon die het midden hield tussen vrolijk en ontroerd: “Nee hoor Hans, dat zouden wij nooit doen.”
Inmiddels zijn er spullen van de jongens gevonden in het bos, lees ik net. Het ziet er slecht uit, voor zover het dat al niet zag. Het is diep triest dat zoiets gebeurt en het is diep triest dat Hans even bevestiging moest vragen. Wat mij bevreest is dat de betreffende man misschien ook ooit gedacht heeft dat wat nu is gebeurd onmogelijk was. Maar kan een gezond mens zo in de war raken dat hij hiertoe in staat raakt? M.a.w. zou het mij kunnen overkomen? Zit dit kwaad diep in een een man verscholen? Of mag ik toch uitgaan van het onbeschreven blad, de vrije wil en de eigen keuze? Zal de man gewoon te ziek voor woorden uit jaloezie hebben gehandeld? Hoe kan jaloezie hiervoor zorgen? Hoe erg ben je met jezelf bezig als je zoiets doorzet uit wraak?
Ik doe maar wat veronderstellingen want wat er gebeurd is is nog onbekend, maar het zet me wel aan het denken. Kun je iets voor altijd beloven en kun je “nooit” zeggen? Natuurlijk kun je dat! Als je dan toch moeite hebt met nadenken, ram dan in je kop dat je je kinderen altijd beschermt, ongeacht wat. Bepaal van te voren grenzen en ga daar nooit overheen. Mocht uw oog u tot zonde verleiden, ruk het uit! Want dat is beter. Waarom, dat kunt u nalezen in een heel oud boek.
Mack 
Wij hadden vergelijkbare gesprekken met Rosalie, (vrijwel even oud als Hans tenslotte :-)) tijdens het avondeten/Journaal; OK, ze vroeg nog nèt niet of wij.. Maar in m’n verbeelding zag ik die vraag ook op haar gezicht staan.
Ik heb het op psychische ziekte gecombineerd met boevengedrag gegooid.. Ja het doet die man vast onrecht aan. (Zeker zolang niemand weet wàt er gebeurd is, maar kinderen willen antwoorden bij dit soort journaal-items.)
Toch geloof ik dat je altijd een keuze hebt. Een soort ‘waarnemertje op je schouder dat zegt… “sla je niet een beetje door nu?”‘ Mijn zus vond dat, die opmerking, heel plausibel, ja dat klopt, vond ze, dat heb ik ook. “Zou die er altijd zijn?” ‘Tuurlijk”, vond ik. Maar kennelijk was die er op dat ENE moment toch niet. Of wel. (Want ze liet haar kinderen tenminste met rust.) Ik weet het niet, en ik zal het nooit weten. Maar precies wat je zegt Mack: als ouders heb je de plicht om nuchter te blijven voor je kinderen: bescherm je kinderen, ongeacht wat. Of Marcus 9:47 http://www.biblija.net/biblija.cgi?m=Marcus+9%3A47&id16=1&l=nl&set=10 hier over gaat weet ik niet 😉 maar inderdaad: doe liever jezelf iets aan, dan dat de boosheid in jezelf je verleidt om een ander iets aan te doen…..
LikeLike
nog liever zou ik mijn eigen hand afhakken dan de hand aan mijn kinderen slaan…maar…de psyche is een onberekenbaar ding. Kijk naar het aantal jongeren die van de ene op de andere dag besluiten om voor een trein te springen of op een andere manier uit het leven te stappen. Niemand die het zag aankomen en toch gebeurt het.
LikeLike
Het zal wel vaak iets zijn van de vrouw die het gewaagd heeft hem te verlaten zo hard mogelijk willen raken. Ziek, maar het zou niet de eerste keer zijn en ook niet de laatste.
Dat tankstation dat genoemd werd, daar fietste ik altijd langs als ik naar school ging. En dat bos ligt naast een plek waar ik vaak met mijn moeder ging lunchen.
LikeLike
Die man moet vanwege uitzichtloosheid in radeloosheid gehandeld hebben en de dood als enige oplossing gezien. Tot voor zover deze man, maar wat doen wij er mee ? We kunnen er onze emoties op projecteren omdat het zich heeft voorgedaan en we er dus niet voor in de werkelijkheid hoeven. Gedachten en een mening hebben vanuit onze comfortzone over iets dat ons feitelijk niks aangaat. Waarom kom je nou juist op wraak is dat wat jou zou kunnen motiveren ?
LikeLike
Ik het niet echt gevolgd. Zo ver ik begrijp is er erg veel onduidelijk. Dwz misschien is er al meer duidelijk, maar houdden de politie en andere hulpdiensten dat achter tot dat er meer zekerheid is.
Zelf denk ik vaak dat dergelijke zaken niet voorbedacht zijn, maar door een opeenstapeling van foute beslissingen ontstaan. Bijvoorbeeld dat die man al flink van slag was. Dat ie vervolgens met de kinderen op pad gaat. Dat er een zo begint te zeuren dat die een klap krijgt en verkeerd neerkomt en overlijdt. Dat het andere kind dat ziet en zo’n man geen andere uitweg ziet dan ook dat kind om te brengen. En vervolgens, omdat ie door die toestanden er helemaal niet meer uitkomt, zelfmoord pleegt.
In zo’n voorbeeld zijn er allerlei momenten dat een ‘normaal’ iemand even tot tien telt. Net niet die te harde klap verkoopt. Maar over die miljoen keer dat dat goed gaat hoor je natuurlijk niets in de media.
Ik vraag me in het algemeen af hoe de media met dergelijke zaken om moet gaan. De media wordt het hoe dan ook bij betrokken door zo’n Amber Alert. De krant en het journaal moeten gevuld en dus wordt er over bericht. Maar zij krijgen waarschijnlijk ook niets te horen. Als dat na een maandje onderzoek wel duidelijk wordt, dan is het geen ‘hot’ nieuws meer en lees je er niets meer over.
LikeLike
@Dhyan: oh ja, ga even zitten suggereren dat ik zoiets uit wraak zou kunnen doen. Maar nee, dat is iets wat ik wel eens gelezen heb als motief voor zo’n daad. Wanhoop kan ook, maar dan is het vaker het geval dat de verzorgende ouder van het gezin het niet meer ziet zitten en zelfmoord wil plegen, en dan denkt dat de kinderen ook geen toekomst mneer hebben. Zou hier ook kunnen, maar vindt het minder waarschijnlijk.
LikeLike
Als je zelf uit het leven wil stappen, dat is een vrije keuze. Maar je kinderen meenemen … Ik kan me ook nog voorstellen dat je denkt dat je kinderen beter af zijn zonder jou. Hoe ik ook denk, ik kan niet bedenken wat er in het hoofd van die man is omgegaan, als het waar blijkt wat iedereen vreest. Maar mijn gedachten zijn wel bij de moeder van die kinderen.
LikeLike
Laurent Mack schreef ‘Hoe erg ben je met jezelf bezig als je zoiets doorzet uit wraak?’, daar reageerde ik op.
LikeLike
Dhyan: excuus, dan had ik je verkeerd begrepen. Maar in dat geval geldt mijn vraag nog steeds, maar dan mbt Mack.
LikeLike
Wat de man voor ogen had toen hij tot zijn daad kwam, daar zullen we altijd naar blijven gissen. We kunnen alleen maar hopen dat de kinderen op korte termijn worden teruggevonden. Misschien angstig en hongerig, maar springlevend. Maar na zo’n tijd nog? In een groot land als Amerika zou dat mogelijk zijn. Maar in zo’n klein land als Nederland, acht ik de kans heel klein dat ze nog levend gevonden worden, of ze moeten ergens zijn ondergebracht. Maar gezien de man zijn laatste actie, zie ik het het heel, heel somber in voor deze jongetjes.
Hier is een soortgelijk gesprek gevoerd. En ook Ayla vroeg of wij zoiets zouden kunnen doen, al weet ze diep in haar hart wel, dat dat nooit zal gebeuren.
Hoe het ook zij, het is diep, diep triest. Die arme vrouw.. ze moet in een nachtmerrie leven.
LikeLike